Hljómplötum íslenskum rignir nú yfir landsmenn í aðdraganda jóla. Margt bitastætt ber á síhungraða góma enda framþróun rokktónlistar orðin slík á geimöld að undrun má sæta. Vér skulum skunda á Þingvöll og strengja vort heit:
Ég lét rigna heilum fimm stjörnum á þriðju meginplötu Lay Low (í gagnrýni í Fréttatímanum), enda um hvílíka eðal poppsnilld að ræða. Hér er annað lag plötunnar (ljóð: Elín Sigurðardóttir), en það er eiginlega sama hvar maður ber niður, allsstaðar mætir manni eðal efni. Útgáfutónleikarnir verða í Fríkirkjunni 18. nóv.
Þessir snarvitlausu andskotar eru mættir með plötu 3, sem er án nokkurs vafa þeirra bestasta plata. Þeir arga og garga og riðlast á hljóðfærunum eins og vangefin naut í flagi en útkoman er eins og best verður á kosið. Mikið gaman. Mikið fjör.
Það er lítið gaman að láta brjálaðan mann bíta af sér neðri vörina í Barcelona, en það er það sem Ívar Schram lenti í. Hann var einu sinni í Original Melody, en er nú sóló sem Immo og fyrsta lagið sem hann sendir frá sér fjallar um fólskuverkið á Spáni. Hann hefur líka búið til videó við lagið sem er á Youtube.
Færðu inn athugasemd